Devin
Uşak Üniversitesi’nden LGBTİ+ öğrenciler ile kampüste ve şehirdeki deneyimlerini konuştuk.
Uşak’ta birçok lubunya, Uşak Üniversitesi’nde öğrenim görüp Kuir Uşak çatısı altında örgütlenmeye çalışan birçok arkadaşımız var. Uşak küçük bir şehir, haliyle örgütlenme burada daha da zor. Kuir Uşak yaklaşık 1,5 yıldır var olan bir LGBTİ dayanışma topluluğu ve her geçen dönem büyüyüp, gelişmekte. Çeşitli etkinlikler sayesinde birlikte eğlenmenin yanında, örgütlenme ve bilgi edinme göz önünde bulundurulmakta. İlk kurulduğunda 3 kişi olan bu topluluk, 51 kişiye ulaşmış durumda.
Kuir Uşak’tan birkaç arkadaşımızla bu zorluklar ve Uşak’ta lubunya olmak hakkında konuştuk.
Kampüste yaşam
Bir lubunya olarak kampüste yaşam nasıl?
A: Çok rahat geliyor bana yani ben hiç kötü bir şey yaşamadım. Bildiğiniz gibi çantamdaki rozetle (LGBTİ+ rozeti) geziyorum ve şu ana kadar hiç kötü bir tepki ile karşılaşmadım o yüzden rahat hissediyorum. Ben kendimi hiç gizlemiyordum. Daha önce hiç yargılanmadım ya da kötü bir şey yaşamadım.
F: Kampüs gayet güzel. Herhangi bir zorbalık yaşamadım ama bir üniversite öğrencisi tarafından otobüste zorbalığa maruz kaldım. Otobüse bindim, çarşıya gidecektim. Kenarda duruyorum, engelli yerinin olduğu yerde. Önüme üç tane kız geçti ve otobüs bomboş. Ayakta sadece dördümüz varız. Kız yavaş yavaş bana doğru gelmeye başladı. Sıkıştırdı beni kenara. Rahatsız olup kenara çekildim. Kendi arkadaşlarıyla arasında bir şeyler konuşup bana bakıp gülmeye başladılar. Kulağımda kulaklık vardı. Müziği durdurdum, bir problem mi var vs diye. Ondan sonra bir anda çantamı çekiştirmeye başladı. Hiçbir şey söylemeden. N’apıyorsun dedim, derdin ne. Rozetimi tuttu çekti, çantamı yırttı ve ondan sonra “Hiçbirinizin burada yaşamaya hakkı yok, hepiniz ölmeye mahkumsunuz, cehennemde cayır cayır yanacaksınız” demeye başladı. Sonra ben kızla ciddi büyük bir kavga ettim. Arkadaşları korktu sesimi yükselttiğim için çünkü karşılık vereceğimi düşünmüyorlardı. Arkadaşları korkup otobüsten indiler. Kız kaldı benimle tartışmaya devam etti. Atapark’ın orada indiler birdaha kızları görmedim. Otobüstekiler hiçbir şey yapmadı, sesimizi çıkarınca susuyorlar. Kimse bir şey yapamıyor.
Ç: Kendimi belli etmediğim sürece sorun olacağını düşünmüyorum. Panseksüel kimliğimin açığa çıkmasından değil ama trans kimliğimin açığa çıkmasından korkuyorum. Çünkü “Ben yakın zamanda hormon tedavisi almaya başlayacağım” dediğimde bana “Sen feminen gözüküyorsun, nasıl trans erkek olacaksın?” vs diyenler oluyor. Ya da benimle konuşmayı kesenler oluyor. Fobiye maruz kalmaktan korktuğum için çok fazla kendi benliğimi yansıtmıyorum ya da kampüs içerisinde çok fazla topluluktan insanla beraber olmuyorum. Mesela kampüsteyken çok ortak alanlarda konuşmamaya çalışıyoruz. Özellikle arkadaşlarımla kampüsteyken insanlar ne duyar ne görür diye dikkat ediyoruz. Çünkü bizim kendi bölümümüzde adımız çıktı. Sınıftakiler normal bir arkadaşımla olan ilişkimi bile sapkınlık olarak algılıyorlar. Benim hakkımda kız mı erkek mi diye konuşuyorlar. Arkadaşlarımla ilişkilerimi yargılıyorlar. Bizim bölümümüzde çok var.
D: Sizle görüştüğümde de rahattım yani arkadaş çevremde, işte topluluktan birileriyle görüştüğümde de rahatım. Aslında daha sessiz ya da daha arka planda da kalmıyorum, bu konuları rahatça konuşuyorum. Daha bana denk gelmemiş olabilir ama yani bu konuda da kimseye açık etmeyeyim, hocalarıma açık etmeyeyim gibi sorunlar yaşamadım da. Kötü bir şey yaşamadım gerçekten.
Kampüste lubunyalar olarak örgütlenebiliyor musunuz?
H: Şu anki oluşturduğumuz topluluk içinde bir örgütlenme olduğunu düşünmüyorum ama onun dışında arkadaşlarımla ve kendi çevremle olan bir örgütlenme olduğunu düşünüyorum.
Uşak Üniversitesi’nde kuir bir topluluk olduğunu öğrendiğinde ne düşündün?
G: Ben üniversite tercihi yapmadan önce biliyordum burada bir topluluk olduğunu ve çok mutluydum. Bir üniversitede isteyeceğim en önemli şeylerden biriydi bu topluluk çünkü yaşadığım yerlerde bu topluluk yoktu, kendimiz yapmaya çalıştık arkadaşlarımla. Daha sonra grup içi sorunlar oldu, bir düzen oturtamadık. Bu yüzden topluluk olması benim için çok önemliydi. Burayı kazanınca çok mutlu oldum. Gayet iyi çok mutluyum o yüzden.
Uşak’ta yaşam
Bir lubunya olarak barınmada sıkıntı yaşıyor musun?
O: Evde kalıyorum. Benim ev sahiplerim iyi insanlar ama yani bilmiyorlar da olabilirler yani emlakçılarda olduğu için sadece onu hiç sorun ettiklerini düşünmüyorum çünkü bakınca bir erkekle bir kızın kalmasında da bir kusur bulmuyorlar. Benim yeni eve geçeceğim yerde de bir kız bir erkek kalıyorduk, ondan önce de öyleydi. Ve bunu gizli değil de direkt ikimiz eve çıkacağız dedik ve tamam deyip evi verdiler. Çoğu şehre göre daha açık bu konularda burası. Mesela ben İzmir’de bu sorunu yaşadım. Sırf görünüşümden dolayı ev vermek istemeyenler oldu. Kız ve erkek kalınmasına da çok karışılıyor. Uşak garip bir şekilde bunda daha açık görüşlü. Evde kalanları umursamıyorlar. Eve iyi bakılsın, kira düzgün verilsin, yeterli oluyor. İnsanların nasıl göründüğünü umursamıyorlar.
E: KYK’da kalıyorum. Bir zorbalık yaşamıyorum sadece kız arkadaşlarım yanımda üstlerini değiştirmeye çekiniyorlar. Sapıkmışım gibi davranıyorlar.
P: Ailemle kalıyorum. Annem gayet pozitif bakıyor. En azından arkadaşlarımı davet edebiliyorum ama mesela mahallemizde kendini belli etme gibisinden şeyler söylüyor. Kendi evimizde gayet buna alışık bir ortamdayız ama mahallemiz öyle değil. Bu yüzden evde rahat etsem de toplum içinde kendimi rahat hissetmiyorum.
Uşak’ta ne gibi kaynaklara ihtiyaç var?
B: Bence aktivizm açısından daha bilgilendirici şeyler olmalı. Tek ben onu eksik buluyorum. Onun dışında daha çok bilgilendirme yapılabilir terimler hakkında mesela. Çünkü çok eksik var.
H: Daha fazla örgütlenebileceğimiz mekanlara ihtiyacımız var. Hem zaten kampüs içinde olabileceğimiz güvenli bir alan oluşturduğumuzu düşünmüyorum.
